"Belalı Cennet"e tam günlük yolculuk

Jamaika Karayipler’de bir ada ülkesi. Türkiye’den direk uçuş yok, İngiltere, Kanada, Amerika ya da Avrupa’dan Almanya aktarmalı gelinebiliyor. Yakın zamanda Belçika’dan da uçuşlar başlamış duyduğuma göre. Biz Frankfurt’a kadar Lufthansa ile Frankfurt’tan sonra Condor Havayolları ile geldik. Yolculuk öncesinde yetiştirilecek işlerin koşturmacasının üstüne iki buçuk yaşında kıpır kıpır bir çocukla bu uzun yolculuk katmerli bir yorgunluk etkisi yaptı. Serena küçükken dayıyordum memeyi, hem emme ve yutkunma hareketi özelikle iniş ve kalkışta basınç farkından kaynaklı kulak problemlerini engelliyordu hem de sonrasında bir güzel uyuyordu. Oysa bu sefer uyuduğu süre toplamda 4 saati zor buldu.

Aslında yolculuk iyi başlamıştı. Genelde havaalanlarında bir stres nedeni olur bende. Ya o saçma çıkış harcını ödemeyi unuturum, ya Serena tam uçağa binecekken altına öyle bir kaka yapar ki uçağı kaçırma telaşıyla kafasına kadar çıkan kakayı temizlemeye çalışırım ya da check-in de muhakkak fazla kilo problemi olur, açılır o bavullar, yedi düvelin ortasında başlar bizim bavul şov. Oysa bu sefer fazla valizimin parasını ödemeye hazır bir halde beklerken “Tamam geçin” demez mi görevli? Bende de bir saflık var ya ama kilo fazlası yok mu diye soracakken babamın beni dürtüp çekiştirmesi sonucu yırttık. Dedim şeytanın bacağını kırdık bu yolculuk iyi geçecek. Kontrol noktalarından geçerken bebek de olsa genelde ayrı ayrı geçiriyorlar ya, Serena’nın arıza anıdır o.  En sevmediği şey birisinin onu kucağına alması zorla ve de o üniformalı garip adam ve kadınlar alırlar onu zorla basar bizimki yaygarayı. Neyse artık yürüdüğü için kendisi yürüyerek geçti pek bir merakla, oh çektim. Bir de malına düşkün ya haspa, pusetinin o X-Ray cihazının içinde gözden kaybolup gitmesine sinir olur, bu sefer ona da ses çıkarmadı. Tamam dedim benim kahraman kızım büyümüş artık. Nerden bileyim arızayı benim 2,5 yaşındaki kızımın değil de 55 yaşındaki yan koltuk komşumuzun çıkaracağını. Evet her şey yan koltukta oturan agresif kadının Serena tuvalete gitmek isteyince söylenmesiyle başladı. Aslında 2 yaşından beri altını bağlamıyorum ama bu uzun yolculukta zorlanır belki diye altına bez koymuştum ama tutturdu tuvalete yapacağım, beze yapmayacağım diye. Yemek boşlarını daha toplamadıklarından dolayı geçişin zor olacağını düşündüğümden oyalamaya çalıştım ama kaçarı yok. Koridor tarafında oturan kadından özür dileyerek geçmek istedim ama kadında bir surat yok efendim o da 2 tane çocuk büyütmüş de 30 yıldır uçakla gidiyormuş da böyle şımarık çocuk görmemiş de söylendi durdu. Benim böyle beklenmedik sert çıkışlar karşısındaki nutku tutulma halim bir yandan, Serena’nın mızmızlanması öte yandan, zar zor attım kendimi tuvalete. Çıkışta hosteslere kısaca durumu özetleyip, sanırım yanımdaki bayan rahatsız oldu yerimi değiştirmek mümkün mü diye sordum. Uçak oldukça doluymuş zor olacağını ama bakıp bilgi vereceklerini söylediler. Yerime geçerken yine özür diledim ve isterse cam kenarına geçebileceğini böylece onu bir daha rahatsız etmeyeceğimizi belirttim. Yok ayağı ameliyatlıymış ille de koridor istermiş. Kusura bakmayın dedim, çocuk kaç saattir uyumadı, yorgun. Cevap: “Ben de 6 haftadır uyumadım, cenazeden geliyorum, siz ne saygısız insanlarsınız…” söylenmeye devam ediyor seninki. Kırık bir sesle “başınız sağolsun” derken aslında içimden “E be kadın haftalardır uyumadığın uykuyu 3 saatlik uçağa mı sakladın? Diyorum. Neyse hostesler gelip iki kişilik yer olmadığını söyleyince, o zaman belki hanımefendi tek kişilik yere geçmek ister dedim. “Yok efendim ben yerimi değiştirmem”lerle başlayıp makineli tüfek gibi hostese bizi şikayet etmeye koyuldu. Ben çaresiz, hostes benden çaresiz bakışıyoruz. Sanki koca bir pişmaniye kutusunu ağzıma tıkmışlar gibi ağzımı açamıyorum, sinirden sesim titriyor, gözlerim doluyor. Hani o çokça bu ülkede yaşadığımız haklı olduğunu bilip de bir halt yapamama duygusu sardı her bir yanımı. Kaçıp gitmek istiyorum da nereye kaçacağım, uçaktayım.  Neyse Serena’nın yavaş yavaş uyku çökünce bedenine kucağıma saldı kendini ve benim de artık sıkmaktan kamaşan gözlerimden yaşlar boşalmaya başladı. Olur ya toplu taşıma araçlarında avazı çıktığı kadar bağırır ağlar, yıkar ortalığı çocuklar, hani Serena’da da damarı tuttu mu var o potansiyel ama cancağızım sadece ilk 2 saat boyunca uyumadı ve biraz hareketliydi, konuştu, sorular sordu, arada koltukta ayağa kalkıp arkaya, öne baktı, oyuncaklarını yere düşürdü... vs. Hem ağlıyorum hem düşünüyorum, hazır cevap olamadığıma, kadının suratına lafı yapıştıramadığıma kızıyorum. Sonra bir ara bir baktım hostesler kucağıma çikolata bırakmışlar. Bu sefer iyice hıçkırmaya başladım, en sinir bozucu yanı da kadının hâlâ yanımda oturması… Hadi dedim Selen vardır bu yaşananların da bir nedeni, kabul et, yanındaki kadını da kabul et, hayatı tüm olumsuzluklarıyla beraber kabul et, belki sen de bir zaman birilerine haksız yere çıkışmışsındır sadece kendi pencerenden bakıp, bu kadar vicdansızca olmasa da bilmeden belki sen de yeterince anlayış göstermemişsindir birilerine… diye kendimle konuştum durdum yerden bilmem kaç bin feet havada…

Neyse bu manasız gerginlikle geçen ilk uçuş bitip de aktarma için Frankfurt Havaalanına gelince bizi bir başka sürpriz bekliyordu. Yolcuları uçaktan terminale taşıyan otobüsten inmek için hazırlanırken bir de baktık ki terminal kapısı açılmıyor. Sarı, gürbüz Alman görevliler bilumum düğmelere basıp uğraşıyorlar kapıyı açmaya, yok kapı bana mısın demiyor. Terminal kapısı açılmayınca, otobüsten de indirmiyorlar bizi, kaldık mı otobüste mahsur? Ne acayip, Fas’ta, Sri Lanka’da, Kamerun’da, Jamaika’da değil Avrupa’nın en büyük havaalanlarından birinde hem de üstün Alman teknolojisi kapıydı açılmayan. Otobüsteki Türkler “Yaa elleriyle zorlasalar ya kapıyı, belli ki düğmeler çalışmıyor” diye söylenirken ben de “Açıl susam açıl demeyi bilemedi bu Batı medeniyeti” diye düşünüyordum. Neyse başka terminal kapısından bizi sokmayı akıl ettiler de benim gibi başka uçağa yetişecekler rezil olmaktan kurtulduk. Bu arada terminale girince bir sonraki uçağa nereden gideceğimi öğrenmek için kafam havada elektronik panoya yanaşırken Serena’nın puseti o ucube kadına çarpmaz mı? Yuh dedim bu ne saçma karma? Hayır, kadının silahı olsa çekip vuracak artık beni, Jamaika derken öteki dünyada bulacağız kendimizi… Artık arkama bile bakmadan, koşar adım yürüdüm, korkunç bir kâbustan kaçar gibi.

Frankfurt havaalanında kontrolden geçerken görevliler Türkçe konuşuyor bize, Ana diyorum hâlâ Türkiye sınırını geçemedik herhalde. Daha sonra etrafta dünyanın dört bir dilinde konuşan insanlara bakıp “Neden burda Türkçe konuşuyorlar anne?” diye soruyor bizim akıllı bıdık. Serena’nın Jamaika’da da devam eden dil konusundaki soruları ve merakı işte o an başlamış meğer. Sonra ilk günlerden birinde şöyle bir diyalog geçti aramızda:

 -Sen babamla İngilizce konuşuyorsun ben Türkçe konuşuyorum.
- Ben bazen Fransızca bazen İngilizce konuşuyorum kızım.
-Ama ben sadece Türkçe konuşabiliyorum. Baba beni biraz anlıyor...

Frankfurt’tan Montego Bay’e 11 saat süren uçuş 1-2 saatlik bir uyku dışında Serena’nın cin gibi oluşu karşısında benim azalan enerjim ve her ne zaman hostesler servise çıksa bizimkinin çişinin gelmesi haricinde olaysız geçti diyebilirim. Tabi Serena’nın tam yine yemek servisi sırasında çişim geldi diyip de tuvalete gidince hiçbir şey yapmaması sonucu kendimi kaybedip bağırmamı saymazsak. Yorgunluk ve stres gibi faktörlerden kaynaklı, genellikle de başkalarına kızıp sinirinin çocuğun bir hareketine patlamasını yaşayan ebeveynlere tek söyleyeceğim şey: Yapmayın! Ona kadar, 40’a kadar 1000’e kadar sayın içinizden de yapmayın. Serena Jamaika’ya vardıktan sonra bile ama sen bana uçakta bağırdın diye hatırlatıp durdu beni yerin dibine soka soka.  Son pişmanlık fayda etmiyor.

İkinci uçak yolculuğunun benim için en heyecan verici yanı ise ekrandan uçağın Küba üstünden uçuşunu takip etmek oldu, bu kadar yakına gelmişken bir gün burayı da ziyaret etme hayalleri kurarak.

Neyse sağ salim Montego Bay havaalanına vardık, terminale girince köşede bir müzik grubu karşılıyor yolcuları, biraz ilerledikten sonra uçakta doldurulması gereken formları kontrol ediyorlar. Bana uçakta çocuk için doldurmaya gerek yok demişlerdi ama meğer Serena için de doldurmam gerekirmiş, ben bir taraftan pasaport kontrol kuyruğuna bakıp bir taraftan da 11 saatlik yolculuk boyunca doldurtsaydınız ya diye uff puf edince görevli kadın doldurun sonra bana gelin dedi. Neyse ki sanırım çocukla yalnızım diye beni hızlı geçişten aldı böylelikle parmak arası terlikleri ve şortlarıyla daha havaalanında tatil moduna girmiş yüzlerce Avrupalı ve Amerikalı turistle beraber o bitmek bilmeyecek sırayı beklemek zorunda kalmadım.  Şu anda Jamaika’nın en çok turist çektiği dönem yani kasırga ve yağmur ihtimalinin en düşük olduğu Aralık ve Nisan ayları arasındaki kış mevsimi (kış dediysek ortalama sıcaklık 27-29 derece). Bu nedenle etraf uçağın tuvaletlerinde üstlerini değiştirip kışlık kıyafetlerini çantalarına tıkmış, ayaklarına parmak arası terlikleri geçirmiş turist kaynıyor.

Benim rahatlayıp bir oh çekmeme gelince meğer kısa sürecekmiş bilmiyordum. Jamaika ülkeye gelenlerin muhakkak dönüş biletlerini görmek istiyor, hem uçağa binerken hem de ülkeye gelince kontrol ediyorlar. Bizim dönüş biletlerinin tarihi, İstanbul’daki Fahri Jamaika Konsolosluğu’ndan aldığımız 3 aylık vizenin tarihini geçtiği için sıkıntı çıkardılar.  Normalde Türk vatandaşları 90 güne kadar turistik amaçlı gelip kalabiliyorlar vizesiz. Ama bizim oturma izni almak üzere farklı bir vizemiz vardı ve zaten bu vizeyi almak için bir dünya belgeyi Fahri Konsolosluğa sunmuştuk, onlar bağlı bulundukları İsviçre’deki Jamaika Konsolosluğu aracılığıyla Jamaika’nın ilgili makamından onay almışlardı, bu belgelerin içinde Jérôme’un çalışma izni de vardı. Görevli bu belgeyi sordu ben de yanımda olmadığını ama zaten bu belge ile vize aldığımı anlatmaya çalıştım, bu belge nerede diye takılmış plak gibi sorunca, bavulumda galiba dedim. Bunun üzerine beni ve Serena’yı ciddi suratlı kocaman bir adam eşliğinde bir odaya götürdüler, adam bavulunuzda bu belgeyi bulmanıza izin vereceğiz, ama eğer bu belgeyi bize sunamazsanız geldiğiniz uçakla sizi geri göndermek zorundayım dedi, dünyanın en sakin ve nazik tavrıyla. Ben ağlamayla şarlama arasında kararsız, ama’larla başlayan cümleler kurup ben 24 saattir uyumamış bir çocukla yolculuk ediyorum, bakın bu belge olmasaydı zaten ben bu vizeyi alamazdım, hem kimse bana bu belgeyi yanımda bulundurmam gerektiğini söylemedi, o zaman izin verin eşimi arayayım falan demeye çalıştım ama nafile “burası telefona izin verilmeyen bölge, şimdi sakinleşmek için 3 dakikanız var, isterseniz 48 saat yolculuk etmiş oldun, beyanınızın tersini ispatlarsak sınırdışı edileceksiniz, lütfen düşünün ve o belgenin nerde olduğunu hatırlayın” dedi istifini bozmayan tavrıyla. Durdum derin bir nefes aldım ve e-mailimde var dedim. Bu sefer bilgisayarın olduğu başka bir ofise geçtik, eşim bizi merak ediyordur bir telefon açsaydım bari lafımın üzerine numarasını istedi, bir yandan yahoo başka bir ülke ve bilgisayardan girdiğim için benden bilumum onay kodları isterken ve ben telaştan bunları yanlış yanlış girerken. Meğer adam içeri gidip Jérôme’u aramış aynı sakin ses tonuyla durumu anlatmış ve merak etmemesini söylemiş. Neyse sonuç olarak belgenin çıktısını alıp kocaman adımlarla tekrar pasaport kontrol noktasına yürümeye başladı bizim işinin erbabı görevli. Bu esnada aylardır babaya giderken valizimi alacağım diyen Serena elinden o küçük pembe çekçekli çantasını bırakmadan ciddi bir şeylerin döndüğünü anlamış, merakla ve yolculuktan aptallaşmış gözlerle seyrediyordu olan biteni. Adamı gözden kaybetmemek için hadi Serena ver bavulunu, gel kucağıma, yetişemiyoruz, diye onu çekiştire çekiştire, bağıra çağıra aldık damgamızı, bavullarımıza ve kısa bir süre sonra da Jérôme’a kavuştuk. Havaalanının dışına çıkıp da başımıza gelenleri anlatmaya başlar başlamaz benim sinirler boşaldı ve Serena da benim ağladığımı görüp, ağlama anne diye diye o da ağladı. İşte bizim çekirdek aile sulu gözlerle kavuştu birbirine, bu sefer “belalı cennet” denilen Jamaika’da…

Daha sonra benzer şekilde havaalanında sıkıntı yaşayan Fransa’dan gelen bir çift, “burada beyazlara karşı ırkçılık uyguluyorlar” diye uç bir yorumda bulundu. Doğrusu ben pek öyle düşünmedim, bence daha çok işlerini ciddiye alıyorlar ve bu dünyanın birçok ülkesine ellerini sallaya sallaya sadece nüfus cüzdanları ile gitmeye alışmış ayrıcalıklı Avrupalılara biraz sert gelmiş olabilir…

Arabaya bindikten beş dakika sonra yağmaya başlayan yağmur, arkası açık arabada ıslanmaktan son dakikada kurtardığımız bavullarımız ve radyodan çalan reggae eşliğinde bir buçuk yılımızı geçireceğimiz yeni evimizle tanışmak üzere yola koyulduk.